Specialiteit New York: de Pizza Slice

Wie denkt dat pizza per definitie Italiaans is, kent de New York slice nog niet — een lokale specialiteit die inmiddels net zo onlosmakelijk bij de stad hoort als gele taxi’s en wolkenkrabbers.

Pizza Amerikaans?

Huh? Pizza is toch Italiaans? Waarom noem je het dan een lokale specialiteit van New York? Laten we voorop stellen dat de Verenigde Staten een land is van immigranten. Toen eind 19e eeuw en begin 20e eeuw het gros van de Italiaanse immigranten naar Amerika kwamen, namen ze hun keuken met zich mee. Nog steeds zijn er veel Italiaanse restaurants te vinden in New York. Niet onbelangrijk om erbij te vertellen is dat er door de jaren heen ook veel Siciliaanse specialiteiten als een soort ‘veramerikaanste afsplitsing’ een geheel eigen leven zijn gaan leiden in de stad. Denk bijvoorbeeld aan Eggplant Parmezan.

The dollar slice

Overal in New York vind je ze: kleine zaakjes waar maar twee of drie mensen aan de toonbank kunnen staan, met aan de andere kant twee jongens die pizza’s staan te bakken. Alles is bigger in America, en ook deze pizza’s zijn groter dan de traditionele versie zoals je die van een ‘normale’ pizzeria kent. Het deeg is iets taaier, en de pizza bestaat vaak uit tomatensaus en geschaafde mozzarella — al kun je meestal ook verschillende varianten bestellen. De zaakjes zien er vaak niet erg uitnodigend uit en het concept ‘hygiëne’ is relatief, maar dat maakt allemaal niets uit, want de pizza’s die hier gemaakt worden, maken alles goed.

De ceremonie van de one dollar slice

Als je een goede zaak hebt gevonden – en dan bedoel ik écht een goede – laat dan alles vallen en volg deze stappen:

1. Benader de zaak rustig, stop met omhoog kijken naar de wolkenkrabbers en houd je hoofd koel.
2. Gedraag je als een echte New Yorker.
3. Pak een dollar uit je zak en loop naar de toonbank.
4. Maak oogcontact met een van de pizzabakkers. Je wordt waarschijnlijk begroet met: “WADDAYOUWANT?”
5. Steek één vinger omhoog (bij voorkeur de wijsvinger) en zeg: “One slice, please.”
6. Leg de dollar op de toonbank. Die wordt meteen weggegrist, en de pizzabakker roept vaak: “FIVE MINUTE,” waarna hij een voorgebakken pizzapunt in de oven stopt om op te warmen.
7. Laat je niet misleiden — het duurt altijd maar een halve minuut.
8. Ga vervolgens bij de muur staan of zoek een andere plek waar je niemand in de weg staat (New York is altijd druk, dus strategisch staan is een must!).
9. Als de pizzapunt klaar is, wordt die op een papieren bordje gezet. De pizzabakker kijkt je aan en zegt: “One slice.”
10. Na een nette “Thank you” van jouw kant pak je de slice — én een hoop servetjes. Geloof me, die ga je nodig hebben.
11. Aan de muur hangt een plank waar je je slice kunt opeten, met potjes peper, zout, knoflookpoeder, oregano en rode pepervlokken. Mijn voorkeur gaat uit naar oregano en rode pepervlokken.

Pak je pizzapunt bij de korst en neem een hap. Het is een ontzettende zonde om de korst een beetje te vouwen, maar persoonlijk zie ik niet hoe je die pizza anders zonder kleerscheuren naar binnen krijgt. Als alles goed is, is de korst dik genoeg om te proeven, maar vooral gaar. De tomatensaus is niet té zuur en de kaas heeft nog smaak – in plaats van enkel de functie om vet te zijn.

Eén slice is lunch, twee slices gelden als avondeten. Wordt ook geaccepteerd als ontbijt of midnight snack.

Enjoy!